Moerasschildpadden en Landschildpadden

Moerasschildpadden :

 

 

Moerasschildpadden

 

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Waterschildpad)
Ga naar: navigatie, zoeken
Moerasschildpadden
Gewone doosschildpad
Gewone doosschildpad
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Reptilia (Reptielen)
Orde: Testudines (Schildpadden)
Onderorde: Cryptodira (Halsbergers)
Superfamilie: Testudinoidea
 
Familie
Emydidae
Rafinesque, 1815
Wikimedia CommonsAfbeeldingen Moerasschildpadden
Portaal  Portaalicoon   Biologie

De moerasschildpadden (Emydidae) zijn een familie van waterminnende schildpadden. De bekendste soort is de Europese moerasschildpad (Emys orbicularis), die soms in Nederland wordt aangetroffen, maar dit zijn verdwaalde exemplaren uit Duitsland.

Deze familie komt voor in Eurazië, noordelijk Afrika en in Noord en Zuid-Amerika. Veel soorten moerasschildpadden hebben een vrij plat schild om beter te zwemmen. De maximale schildlengte van deze familie loopt uiteen van 8 tot 50 centimeter, zoals de matamata. In totaal zijn er iets meer dan 40 soorten.

Moerasschildpadden zijn altijd in de buurt van water te vinden, maar veel soorten zonnen graag, meestal op een boven het water uitstekende tak zodat ze bij gevaar snel kunnen onderduiken.

Inhoud

 [verbergen] 
  • 1 Moerasschildpadden als huisdier
    • 1.1 Verzorging
    • 1.2 Voedsel
    • 1.3 Galerij: bekende soorten
  • 2 Taxonomie
  • 3 Externe links
  • 4 Bronnen, noten en/of referenties

 Moerasschildpadden als huisdier

Schildpadden worden wel eens als huisdier gehouden. Soms zijn dit soorten uit andere families, zoals de matamata en enkele slangenhalsschildpadden, maar de bekendste soorten behoren tot deze familie. De bekendste zijn de roodwangschildpad, de geelbuikschildpad en de geelwangschildpad, drie ondersoorten van de soort Trachemys scripta. Ook de zaagrugschildpad, de landkaartschildpad en de roodbuiksierschildpad zijn wat bekender. Lang niet alle moerasschildpadden kunnen in gevangenschap worden gehouden, veel soorten zijn zeldzaam of hebben een complexe levenswijze of dieet.

Verzorging

Vaak sterft het diertje in gevangenschap al na één jaar terwijl veel soorten in de natuur tientallen jaren oud kunnen worden. Dit komt vaak door een combinatie van verkeerde huisvesting, ongeschikt voedsel en veel onwetendheid. Zo mag een schildpad nooit in de tocht staan, moeten alle soorten ruim worden gehuisvest en dient het water regelmatig ververst en schoongemaakt te worden. Laat men dit na dan heeft het dier binnen de kortste tijd een oogontsteking, of ergere aandoeningen als schildrot, een beruchte schildpaddenziekte.

Men koopt in de regel een zeer jong dier, dat er door zijn relatief grote kop en actieve gezwem aandoenlijk uitziet. Bovendien zijn jonge dieren altijd 'gaaf', ze zien er (nog) gezond uit. De behuizing laat nog al eens te wensen over, en bestaat in het ergste geval uit een ovaal bakje van nog geen 40 centimeter doorsnede met een eilandje in het midden, vaak met een plastic palmboom ter decoratie. In werkelijkheid stellen schildpadden veel meer eisen aan de huisvestingsomstandigheden om zich op hun gemak te voelen.

Een volwassen moerasschildpad heeft in de regel een wateroppervlak nodig van minstens een vierkante meter per dier. Jongere exemplaren kunnen het best in een aquarium gehouden worden maar oudere moerasschildpadden hebben een schildlengte van ongeveer 20 - 30 centimeter. Ze hebben een waterdiepte nodig die ongeveer met hun schildlengte correspondeert en tevens zijn enkele schuilplaatsen benodigd.

Voedsel

Moerasschildpadden hebben net zoals alle schildpadden een goed ontwikkeld spijsverteringsstelsel. Ze zijn meestal omnivoor en eten zowel dierlijk als plantaardig materiaal. Jongere dieren moeten nog groeien en hebben meer bouwstoffen nodig, in de natuur eten ze vaak insecten, kleine kreeftachtigen en andere ongewervelden. Hiervoor zijn speciale preparaten in de handel verkrijgbaar, die bestaan uit gedroogde garnaaltjes, duikerswantsen en andere waterdiertjes.

Het is echter een groot misverstand dat ook oudere, en zelfs volwassen dieren van dit soort voer leven. De schildpadden worden hier dik van en bovendien eet een volwassen dier veel meer dan een jonger dier. Het wordt hierdoor een dure hobby, terwijl veel moerasschildpadden gewoon met de pot mee-eten. Slechts af en toe van dit soort preparaten aanbieden zal het dier waarderen als tussendoortje maar als hoofdvoedsel zijn ze ongeschikt.

Als voedsel kan vlees, vis en groenten worden gevoerd. Geschikte vleesproducten zijn bijvoorbeeld biefstuk, tartaar en gehakt. Vis is voor een aantal soorten belangrijk en kan zowel levend als ontdooid worden aangeboden, maar een nadeel van veel vis is dat de ontlasting ontzettend gaat stinken. Ook geweekte kattenbrokjes worden wel geaccepteerd.

Geschikt groenvoer is andijvie en appel, zeer ongeschikt zijn sla en banaan, die beide diarree veroorzaken en banaan bevat daarnaast veel suiker.

Ook levend voedsel wordt gewaardeerd, te denken valt aan huiskrekels, wasmotten, meelwormen, moriowormen en sprinkhanen. Ook jonge nestmuizen of pinkys kunnen worden gevoerd, maar alleen ontdooide exemplaren en geen levende.

Een gevarieerd menu met af en toe een vitaminepreparaat is voldoende voor de schildpad om aan vitaminen en mineralen te komen, maar kalk kan het best regelmatig worden aangevuld door het aanbieden van gemalen stukjes eierschaal of sepiaschuim, de skeletschelp van zeekatten. Vitaminen en kalk moeten niet worden overdreven, omdat een teveel ervan ook niet goed is.

Galerij: bekende soorten

Klik op de link (niet op de foto) om naar de soort te gaan.

 

Landschildpadden :

 

 

Landschildpadden (Testudinidae) zijn een wat bekendere familie van de schildpadden (Testudines).

 

Landschildpadden verschillen van de water- en moerasschildpadden doordat veel soorten wel eens baden maar vrijwel nooit kunnen zwemmen en dus geen gestroomlijnd schild nodig hebben. Veel soorten landschildpadden zouden zelfs verdrinken als ze in dieper water terechtkomen. Het schild is meestal erg hard en bol van vorm, in water levende schildpadden hebben meestal een zachter en dus lichter schild dat veel platter en dus gestroomlijnder is. Een ander kenmerk is dat de meeste landschildpadden voornamelijk of geheel van planten leven, sommige eten ook wel aas.

 

Een aantal soorten zijn echte grazers die voornamelijk van grassen leven, deze soorten hebben een trage motoriek en stofwisseling maar een voordeel is dat ze zeer oud kunnen worden. Er zijn echter vele water- of moerasschildpadden die ook voornamelijk planten eten. In België en Nederland leeft geen enkele landschildpad; de meest bekende Europese soort is de Griekse landschildpad (Testudo hermanni), die veel gehouden wordt in terraria, maar steeds zeldzamer wordt.

 

In Frankrijk leven in het 'Morengebergte' ('het Massif des Maures') boven St. Tropez nog landschildpadden in het wild. Omdat vele schildpadden omkomen in de bosbranden in de zomer of doordat zij worden aangereden, is er in het gehucht 'Mayon' een kwekerij van schildpadden, waar ook gewonde schildpadden ter verzorging worden opgevangen. Tegen betaling van een entree is deze kwekerij te bezoeken. Het plaatsje Mayon ligt even boven La Garde-Freinet (A8, afslag 'Le Luc'). Aan de kant van de weg wordt de kwekerij met een bord aangegeven.

 

Landschildpadden spreken vaak tot de verbeelding omdat ze erg groot, erg zwaar en vooral erg oud kunnen worden. De oudst bekende schildpad ooit stierf in 2006 op 255-jarige leeftijd en heette Adwaitya. Een andere stokoude schildpad was Tui Malila, dit was een stralenschildpad die minstens 188 jaar oud werd, of misschien zelfs 192 jaar. Een eveneens zeer oude schildpad was Harriet en ze vierde in 2006 haar 175e verjaardag. In juni 2006 overleed ze na aan korte ziekteperiode doordat haar hart het begaf. Vroeger heette dit exemplaar overigens Harry omdat men dacht dat het een mannetje was, maar het bleek een vrouwelijke Galapagosreuzenschildpad (Geochelone nigra).

 

In 2005 lukte het de Zoo van Antwerpen om als eerste ter wereld Egyptische landschildpadden (Testudo kleinmanni) zich te laten voortplanten in gevangenschap, iets wat de dierentuinen van Amsterdam, Berlijn en Rotterdam al enkele jaren tevergeefs hebben geprobeerd. De twee Egyptische landschildpadden kwamen erbij in juli 2005.